INFORMATIE
Nieuwe alinea
Universeel en toch uniek (persoonlijk)
Iedereen maakt het een keer mee in zijn leven, het verlies van een dierbare; een familielid, vriend(in) of bekende. Ingrijpende gebeurtenissen die grote impact hebben.
Het omgaan met deze ervaringen wordt aan de ene kant door iedereen anders ervaren en aan de andere kant kan er (h)erkenning zijn bij elkaar. Het verweken van het verlies in het verdere leven gaat niet vanzelf; dat is hard werken.
‘Dood Gewoon’
We worden bijna dagelijks geconfronteerd met de dood o.a. via de media; heel gewoon…..
Erover praten, het er ‘gewoon’ laten zijn, net als vreugdevolle gebeurtenissen, is nog niet zo gemakkelijk. Het is vaak een beladen onderwerp wat gemeden wordt in gesprekken en/of waar kort bij stil wordt gestaan.
Verlies van een ouder, broer of zus
Soms komt het verlies al op jonge leeftijd heel dichtbij; in het eigen gezin. Drie op de tien kinderen/jongeren verliezen een ouder, broer of zus voor hun 23e levensjaar. Iedereen kent in zijn of haar omgeving wel iemand bij wie dit het geval is. Aan dit verlies is soms al veel vooraf gegaan. Een ernstige ziekte, een plotseling overlijden, een traumatische gebeurtenis. Doorgaans hebben kinderen/jongeren geen woorden voor de situatie waarin ze zich bevinden. Dit kan eenzaam en onbegrepen voelen.
Als alles anders wordt
Door het overlijden is een gat geslagen in het leven van het kind en de jongere. Ervaringen en gevoelens die het kind ervaart worden opgeslagen. Niet alleen in het hoofd, maar ook in het lichaam. Het kind heeft de taak erbij gekregen om ook zich ook te verhouden tot het grote verdriet dat in zijn of haar leven is gekomen. Het is te groot en dus makkelijker om er omheen te gaan en later alsnog met terugwerkende kracht te rouwen. Kinderen willen de (overgebleven) ouder niet belasten met hun zorgen en verdriet en kiezen er vaak (onbewust) voor om hen te beschermen door niet te vertellen over wat zij denken en voelen. In het bijzijn van leeftijdgenoten kan dit ook een obstakel vormen. Hun wereld is doorgegaan en zij hebben doorgaans geen idee wat er bij de ander speelt. Dit kan veel eenzame gevoelens oproepen en het gevoel ‘anders dan anderen te zijn’. Maar bij wie kan je dan terecht? Kinderen en jongeren willen graag dat alles zo snel mogelijk weer ‘gewoon’ wordt. Ze zoeken de vertrouwdheid van school en het normale. Maar van binnen zijn ze ineens niet meer als hun leeftijdsgenootjes en dat is een ontzettend ingewikkeld gevoel, wat kinderen ook niet kunnen omschrijven. Echter het wordt nooit meer gewoon. Je opnieuw verhouden tot alles wat er is blijft de taak die er voor hen ligt.
Overleven
Vanuit de pijn waar ze geen raad mee weten en de drang tot verder leven ontstaat gedrag wat hen voor dat moment door het leven helpt, maar op den duur tegen kan gaan werken.
Dit noemen we overlevingsmechanismen, o.a.:
De jongere kan zich hierdoor gaan vervreemden van zichzelf. Hierdoor weet je niet goed wie je nu eigenlijk bent en wat je werkelijk wil en hoe je dat moet doen.
Omgeving
Hoe de jongeren het verlies of de verliezen in zijn haar leven kan verweven is afhankelijk van meerdere factoren. Was je welkom in de baarmoeder en hoe ben je geboren? Hoe was je hechting met je ouders en gezin van herkomst? Hoe reageert de omgeving? Wie is er voor het kind/jongeren voor, tijdens en na het overlijden? Zijn er mensen om hen heen die kunnen luisteren, luisteren en nog eens luisteren? Hoe jong is het kind en welke behoeften heeft het kind en worden deze vervuld?
Tijd heelt alle wonden
Een veel gehoorde uitspraak is dat ‘tijd alle wonden heelt’. Dit is zeker niet het geval. Tijd kan een helende factor zijn in allerlei situaties, maar is niet aan de basis een voorwaarde. Belangrijk is dat het kind/jongere de steun ervaart die nodig is. Mensen die er voor hem of haar zijn. Dit kan een familielid, vriend, mentor, sportleraar, buurvrouw/buurman of een opa/oma zijn. Het lastige kan zijn dat kinderen en jongeren geen hulp vragen. Hun binnenwereld staat op zijn kop en daar zijn al vaak geen woorden voor, laat staan dat je aan de buitenwereld hulp kan vragen. De angst om zielig gevonden te worden en anders dan anderen te zijn is groot. Dat kan het rouwen ingewikkeld maken en de kans dat je gevoelens wegdrukt en ‘gewoon’ doorgaat met groot zijn. Verdriet en gemis geef je geen plekje en is niet klaar. Het gaat een leven lang met je mee, maar hoeft niet het gevoel ‘levenslang’ te hebben. Het leren omgaan met je verdriet, het ervaren van alle gevoelens die dit met zich meebrengen en het er doodgewoon laten zijn helpt om het niet als een bal onder water te hoeven houden.
Vingerafdruk
Rouw is als een vingerafdruk. Het is voor iedereen een volkomen uniek proces.
Het is een proces waarin jij jezelf tegenkomt en je ervaart gevoelens die je ergens moet zien te duiden. Ieder mens is uniek en heeft unieke eigenschappen en kwaliteiten. Deze komen in de rouw ook naar boven. Het unieke van jezelf kunnen ontdekken en het vergroten van kwaliteiten helpt de veerkracht vergroten waardoor je beter in staat bent het verdriet en gemis stukje bij beetje te verweven en integreren in je leven.
Ik ben toch niet gek?
Rouw is een normale reactie op een abnormale situatie. Daar waar kinderen/jongeren op jonge leeftijd een groot verlies meemaken kunnen verwarrende gevoelens worden ervaren. Jongeren zijn bang dat ze gek worden gevonden. Maar waar kun je terecht met je verdriet en al die verwarrende gevoelens als de buitenwereld niet altijd ‘thuis’ geeft. Rouwgroep ‘Doodgewoon’ biedt een plaats voor die kinderen en jongeren om dat steuntje in de rug te bieden. Een plek waar je je verhaal kan doen binnen een setting waar (h)erkenning geboden kan worden. En als praten nog lastig is er op een creatieve manier inhoud aan te geven. Het delen in een groep kan een helende werking hebben. Het delen van ervaringen, leren van en met elkaar.
Maak een afspraak
U kunt een afspraak maken door het
contactformulier in te vullen. Ik neem dan zo spoedig
mogelijk contact met u op.